Orpg|| Lauren & Tessa

Christabella Maria Martinez

Heel mijn lichaam deed pijn, er word met een lampje in mijn ogen geschenen.
Ik was woedend, hoe kon de bestuurder van die auto nou gewoon doorrijden ?
"Mevrouw we hebben vrienden van u gebeld " zegt een vrouw dan tegen me.

Alice April Anderson

"Oh nee!" zeg ik geschokt. "Laten we meteen naar het ziekenhuis gaan!" Ik pak mijn telefoon en bel een taxi.
Nog geen tien minuten later hoor ik getoeter van een claxon. Ik kijk even door het raam en zie de taxi staan. "Enrique!" roep ik, hij komt de trap afgelopen. We lopen naar buiten en stappen in de taxi. Hij begint te rijden richting het ziekenhuis.
"Daar gaat ons dagje samen." mompel ik en leg mijn hoofd tegen Enrique zijn schouders.

Enrique Emanuel Salvador

Ik kijk met een pruillipje naar Alice.
"Oh ik zal Austin even bellen, dat was ik bijna vergeten " zeg ik dan tegen Alice, ze knikt.
Ik pak mijn telefoon en bel Austin "Hey met Enrique " zeg ik als hij opneemt.
"We kregen net een belletje, Bella heeft een ongeluk gehad met haar motor en ligt nu in het ziekenhuis. Alice en ik zijn alvast onderweg " zeg ik dan tegen hem.

Austin Miller

"Ik kom eraan, ik ben toch al in de buurt." zeg ik snel en stop mijn telefoon weg. "Het spijt me heel erg, maar er is een noodgeval. In ieder geval heel erg bedankt voor de gezellige babbel!" Ik kijk Malia met een glimlach aan. "Zullen we nog snel nummers uitwisselen?" stelt ze voor. "Sure!" zeg ik enthousiast. Ik pak mijn telefoon en ze zet haar nummer erin. "Ik stuur je zo wel een berichtje zodat je mijn nummer ook hebt! Tot later!" zeg ik nog met een glimlach en haast mij naar buiten. Ik zet mijn skateboard op de grond en begin te skaten richting het ziekenhuis.

Christabella Maria Martinez

Het nekding word weggehaald, ze waren er achter gekomen dat ik gelukkig geen gebroken nek had.
Ik voel me draaierig worden en misselijk "ik.. Ik .. Voel .. " ik probeer duidelijk te maken dat ik me niet goed voel.
Voor ik het weet geef ik allemaal rood bloed over en raak bewusteloos.
De dokter roept wat dingen "onze patiënt heeft een inwendige bloeding" is het laatste wat ik vaag hoor.
Een felle piep klinkt door de kamer als mijn lichaam te veel bloed verlaat en mijn hart het niet meer aankan.

Alice April Anderson

We lopen naar de kamer en van in de verte hoor ik al gepiep. Ik laat Enrique los en ren de kamer in. "Wat is er aan de hand?!" roep ik en ga naast Bella staan. "Ze heeft een interne bloeding." antwoordt de dokter, hij geeft Bella een hartmassage. Ik leg mijn hand op Bella haar arm en concentreer mij diep. 'Bella, kom terug!' roep ik in gedachten.

Enrique Emanuel Salvador

Snel ren ik achter Alice aan, een zuster had haar al iets bij Bella weggewerkt.
Ik pak Alice haar hand vast en neem haar weer mee naar buiten, ik geef een veronderschuldiging aan de zuster en loop dan met Alice naar de wachtruimte.
"Ze is in goede handen, het komt vast goed " zeg ik dan met een kleine glimlach tegen Alice, ik geef haar een knuffel en een kus op haar voorhoofd.. Tenminste ik hoopte echt dat het goed zou komen.
Het was ergens grappig om te zien hoe een paar dagen geleden Alice en Bella continu aan het discussiëren en aan het ruziën waren en nu opeens zo.
Na een klein tijdje komt Austin binnen gelopen, ik zwaai even naar hem zodat hij ons ziet.
Hij komt op ons afgelopen "hoe is het met haar ? Komt het gepiep bij haar vandaan ?" Vraagt hij dan.
Ik kijk naar de grond en slik even, ik kijk op naar Austin "ze heeft een inwendige bloeding, ze proberen haar nu te stabiliseren" zeg ik dan.
Na een klein tijdje houd het gepiep op, zou dit een goed teken zijn of juist slecht ?
In spanning blijven we alle drie zitten, ik zou pas niet meer gespannen zijn op het moment dat we te horen kregen dat ze op zijn minst stabiel was.

Na een tijd komt de assistent naar buiten gelopen "jullie zijn hier voor mevrouw Martinez toch ? " vraagt ze, ik knik.
"We hebben de inwendige bloeding kunnen stoppen dat is het goede nieuws.." Zegt de vrouw dan.
"Wat is het slechte nieuws ? " roepen we alle drie in koor .
"Mevrouw Martinez heeft erg veel bloed verloren, ze zal in een kunstmatige slaap blijven om het te laten herstellen.. Het vechten is nu aan haar of ze er uit komt of niet. Zoals jullie het misschien wel eens gehoord hebben is het belangrijk om tegen haar te blijven praten, misschien iets meebrengen met een geur die ze kent" zegt de zuster dan.

Austin Miller

"Bella, nee!" roept Alice en barst in tranen uit. Ze staat op en rent naar de kamer van Bella. Ik ben nog wat te geschokt om iets te zeggen. Het was mijn fout, ik mocht niet weggaan. Wat heb ik gedaan? Dit vergeef ik mijzelf nooit! Ik leg mijn hoofd in mijn handen en kijk naar de grond. "We zullen gauw iets gaan halen." hoor ik Enrique naast mij zeggen. Ik hoor luid gehuil komen uit de kamer van Bella. "Jullie mogen op haar kamer gaan, maar maximum met drie personen." zegt de zuster nog en loopt weg. Enrique staat op, ik loop achter hem aan. Als we de kamer inlopen, blijf ik als vastgelijmd in de deuropening staan. Ik kijk naar Bella en blijf haar aanstaren. "Bellaaa!" roept Alice al snikkend uit.

Christabella Maria Martinez

Het was best wel vredig zo, het was stil en rustig.
Opeens hoor ik iemand mijn naam zeggen, nog een keer.. Alice ?
Ik voel dat iemand mijn hand vast pakt "sorry het is allemaal mijn fout " hoor ik iemand heel zacht zeggen.. Austin !
"Ik zal wat spullen van haar halen, Austin blijf jij bij Alice " hoor ik Enrique wat bedrukt zeggen.
Ik hoor iemand weer weglopen.. Waarschijnlijk Enrique.
Ik wou zeggen .. Roepen dat alles goed kwam, en dat Austin er niets aan kon doen ! Ik had beter op moeten letten en nooit zo op mijn motor mogen stappen, en natuurlijk de bestuurder die mij had aangereden had ook op moeten letten.
Maar waarom kon ik niets zeggen, mijn ogen niet open krijgen !
Zou .. 'Alice ?' Probeer ik te denken.
'Alles komt goed, echt waar.. Ik wou dat ik je kon vragen Austin te vertellen dat het niet zijn schuld is.. Maar mijn schuld en je kon vragen hem een knuffel te geven .. Maar dat zou Austin wat raar vinden' denk ik er nog achteraan.
Misschien als Alice me kon horen, waren die magische krachten toch nog enigzins ergens goed voor.

Alice April Anderson

Plots hoor ik Bella praten in mijn gedachten. Ik schrik er eerst van. 'Bella! Blijf vechten!' zeg ik terug. "Austin, het is niet jouw schuld." zeg ik dan en draai mij naar Austin. Ik geef hem een knuffel. Hij slaat zijn armen ook om mij heen. "Het komt wel goed met haar." zeg ik met een glimlach.
Enkele minuten later laat ik Austin los. Ik zie dat er maar 1 stoel in de kamer staat. "Ga maar zitten, ik blijf wel staan." zeg ik tegen Austin. "Kom jij maar op mijn schoot zitten, joch." zegt Austin met een kleine glimlach. Ik lach even. Austin gaat zitten en ik op zijn schoot. 'Het komt allemaal goed, Bella.' denk ik nog. Ik gaap even en leg mijn hoofd tegen Austin zijn schouder.

Enrique Emanuel Salvador

Zodra ik het ziekenhuis uitloop staan er al weer allemaal journalisten te wachten.. Fijn iemand in het ziekenhuis had ze waarschijnlijk op de hoogte gesteld.
Ik had hier nu echt geen tijd voor en zin in, ik duw mezelf door de menigte heen terwijl er vragen naar mijn hoofd geslingerd worden.
Zodra ik er doorheen ben, stap ik snel een taxi in en vertel de chauffeur naar welk adres ik heen moet.
Gelukkig snapte de taxi chauffeur het een beetje en blijft maar even stil, als ik bij de villa ben betaal ik de man en geef hem een aardige tip.

Austin Miller

Alice valt stilaan in slaap. Ik sla een arm rond haar heen en leun wat achterover. "Word maar snel weer beter, Bella." zucht ik.

Christabella Maria Martinez

Ik hoorde de dingen die Alice zei, die ik tegen haar had gezegd.
Ik glimlachte, ik kon helaas niet mijn mond bewegen maar van binnen glimlachte ik wel.
Ook hoorde ik wat Austin had gezegd, dat ik snel beter moest worden.
Even twijfelde ik of ik niet in die rust en stilte kon blijven, maar ik kon het niet toen ik merkte dat Austin, Alice en Enrique hier waren .. Er waren mensen die om me gaven en die zeiden dat ik moest vechten.
'Alles komt goed, zo makkelijk komen jullie niet van me af' denk ik nog bij mezelf.. Lachend in mijn eigen hoofd.
Wat het ook was wat ik nu had.. Het was raar dat je niet kon doen wat je wou.

Alice April Anderson

'Je blijft maar aan ons kleven he.' zeg ik al lachend in mijn droom terug. Ik beweeg even lichtjes en grijp mij aan iets of iemand vast.

Enrique Emanuel Salvador

Na een klein tijdje kom ik weer aan op het ziekenhuis met Bella haar spullen, alweer moet ik me een weg banen door de journalisten heen.
Als ik eenmaal binnen sta zucht ik even en ga dan vervolgens opweg naar Bella haar kamer.
Als ik binnen kom moet ik toch even een klein beetje lachen als ik Alice helemaal vastgeklemd aan Austin zie slapen, Austin kijkt op.
"Wie weet denkt ze aan je in pak" zeg ik dan ietwat lachend om de situatie iets op te leuken.
Ik zet de tas met Bella haar spullen neer naast de kast en ga dan even naast het Bed van Bella staan.
Ze was iets witter geworden en haar lippen waren wat droog.
"Het ergste is nog dat degene die haar aangereden heeft is doorgereden.. Wie doet dat nou" zeg ik dan kwaad, ik had onderweg naar Bella's kamer nog even aan een zuster gevraagd hoe het allemaal was gebeurt.
Ik kijk op naar Austin die weer wat treurig kijkt "je moet het niet op jezelf trekken " zeg ik dan tegen hem " het komt wel goed met haar, Bella is een vechter.. Ze heeft Spaans bloed weet je nog " zeg ik dan met een kleine glimlach tegen Austin.
"Weet je nog in in de club die ene keer met een gozer, ze zal het niet opgeven " sluit ik er nog achteraan met een kleine glimlach aan de gedachte hoe ze die jongen een lesje had geleerd.

Austin Miller

"Hoe dan ook, moest ik niet zijn weggegaan, zou zij niet met haar motor zijn weggegaan en dan zaten we hier nu niet." Ik schud mijn hoofd. Alice wordt wakker en kijkt rond zich heen alsof ze voor het eerst een plaats ziet. "Ook goeie morgen." zegt Enrique met een glimlach. Alice laat mij los en staat op. "Ik ga even een luchtje scheppen, ik kom zo terug." zeg ik en loop de kamer uit.
Eens buiten, loop ik enkele straten in.

Christabella Maria Martinez

Er borrelde even een woede in mij op van wat Austin zei, het was niet zijn schuld !
Ik hoor een knal, het klonk als iets van glas wat viel.
"Wat was dat ?" Hoor ik Enrique verbaasd zeggen, oeps dat was niet de bedoeling, straks lijkt het nog of er geesten in mijn kamer zitten.
'Oeps sorry, ik wil alleen gewoon niet dat Austin het zich zo aantrekt' zeg ik dan in gedachte nog maar tegen Alice.
Hoe vreedzaam ik me eerst voelde, hoe graag ik nu uit dit rare gebeuren wilde komen waar ik inzat.. Waarin ik niet kon praten en bewegen.

Alice April Anderson

Ik kijk even naar het glas. "Oh... Waarschijnlijk de... Euh... Wind." zeg ik dan maar. Goed bezig Alice, de wind... Enrique kijkt mij even vreemd aan, maar haalt dan zijn schouders op. Ik loop naar Enrique en ga naast hem staan. Hij slaat zijn arm om mij heen en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. "Ze wordt wel weer beter." zegt Enrique en wrijft met zijn hand rond mij over mij. "Vast wel." zeg ik met een glimlach.
'Laat Austin maar wat uitrazen, dat komt wel goed.' denk ik nog in gedachte. Enrique loopt naar de stoel en gaat zitten, hij klopt met een hand op zijn schoot. Ik loop naar hem toe en ga op zijn schoot zitten. "We gaan serieus ons best mogen doen voor het examen volgende week. Al die lessen die we missen." denk ik luidop na. "Ah, dat komt wel goed." zegt Enrique en geeft een kus op mijn wang. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en kus hem op zijn lippen. 'ieuw, ik wil jullie niet horen kussen' hoor ik plots in mijn gedachte. Ik moet even lachen, Enrique kijkt mij vreemd aan. "Binnenpretje." zeg ik snel. Hij geeft mij weer een kus.

Enrique Emanuel Salvador

"En u wilt niet uw binnenpretje met mij delen mevrouw Anderson ?" Zeg ik dan met een glimlach, Alice schud haar hoofd.
Ik kijk haar aan met een pruillipje "nou zeg" zeg ik dan.
Ik geef nog een kus op Alice haar voorhoofd, ik kijk nog even naar Bella "ze lijkt niet op haar zelf zo" zeg ik dan.
De dokter komt binnengelopen en begroet ons "ik kom even alle waardes in de gaten houden en de apparaten van Bella " zegt hij dan.
"Moeten wij even weggaan ?" Vraag ik dan maar, de man schud zijn hoofd "nee dat is niet nodig" antwoord hij, ik knik.
Na een klein tijdje is hij klaar, ik kijk op "alles ziet er beter uit dan vlak na de operatie" verteld hij ons.
"dankuwel " ik pak mijn telefoon en besluit maar even een berichtje naar Austin te sturen met daarin de informatie die de dokter net had gegeven.

Austin Miller

Super. stuur ik enkel terug naar Enrique. Dit schuldgevoel bevalt mij niet, het zal nooit weggaan. Wat heb ik toch gedaan? Hoe dom ben ik wel niet? Ik zucht en ga zitten op een bankje.

Christabella Maria Martinez

Ik hoor al het kleffe gepraat aan van Enrique en Alice 'ik kan jullie horen hoor' zeg ik een soort van lachend in gedachte.
Dit was niets voor mij.. Ik wou dat ik weer wakker was en mee kon praten en iedereen een knuffel kon geven.
Een zucht ontsnapt mijn mond toch eventjes, in ieder geval iets wat ik kon.
Opeens vroeg ik me af of mijn motor wel oké was, en het volgende moment wenste ik dat Austin weer hier was en zijn grappen zou maken.
Hij zou me misschien niet zijn lachen, maar ik kon hem wel horen en in gedachte er om lachen.

Alice April Anderson

Ik moet weer lachen. "Wat heb jij toch, mevrouw Anderson? Vindt u mij zo grappig?" Ik moet nog harder lachen en sla mijn armen om Enrique zijn nek. Ik ga wat comfortabeler op zijn schoot zitten. Plots gaat Enrique zijn telefoon af. "Austin gaat naar school gaan." zegt hij. Ik trek even een wenkbrauw op en haal dan mijn schouders op. "Misschien is de afleiding wel goed voor hem." zeg ik en leg mijn hoofd tegen Enrique zijn schouder.
Na een tijdje staat Enrique op. "Ik ga even om wat drinken." zegt hij. Hij loopt de kamer uit.
Onmiddellijk zet ik een stap dichter bij Bella en denk in gedachten: 'Niet schrikken, ik ga je proberen wat sneller te herstellen.'
Ik leg mijn handen op Bella haar arm en concentreer mij. De warmte stroomt uit mijn handen.
Na een tiental seconden begin ik wat te duizelen. 'Concentreer je op de warmte' denk ik nog en sluit mijn ogen.

Enrique Emanuel Salvador

Als ik weer de kamer in loop zie ik Alice wat staan wankelen, ik zet snel mijn drinken neer en loop op Alice af.
Net op tijd vang ik haar op "ook hallo" zeg ik dan met een kleine glimlach.
"Misschien kan je beter nog even gaan rusten, ik let wel op.. Mocht er wat veranderen zal ik je wel wakker maken" zeg ik dan tegen Alice.

• Austin Miller
  
  Ik wil de villa inlopen, maar er staat een meid voor de deur. Ergens doet ze mij denken aan Alice... Vreemd...
  "Goeiemorgen, ik ben op zoek naar Alice. De school zei mij dat ze hier woont." zegt de meid tegen mij. "Euh ook goeie morgen... Waarom heb je haar misschien nodig?" Ik trek een wenkbrauw op. Ze haalt haar telefoon boven. "Dit is de laatste foto van ons samen, toen was zij ongeveer 12-13 jaar oud en ik 18 jaar. Ik ben haar zus." Ik schud even uit verbazing mijn hoofd. "Jullie lijken sprekend op elkaar." weet ik er uit te slaan. "Weet u waar ze is?" vraagt ze dan. "Ze is momenteel in het ziekenhuis, zal ik haar even opbellen?" Het meisje kijkt meteen geschokt. "Nee, nee!" roept ze onmiddellijk uit. "Ik wil haar graag zelf meteen zien, ik ben bang dat ze anders niet met mij wil spreken." Ik trek nogmaals een wenkbrauw op. "Ze is in het ziekenhuis hier in de stad, als u aan de balie daar vraagt naar haar, zullen ze wel weten op wie ze het hebben. En vraag anders naar Enrique, die kennen ze zeker." zeg ik. "Dankjewel!" zegt ze enthousiast en loopt weg. Ik kijk haar nog even achterna en loop dan de villa in.

Christabella Maria Martinez

Opnieuw ontsnapt een zucht mijn mond.
Ik wou iets kunnen bewegen, na een tijd lang concentreren lukt het om een vinger te bewegen.
Het kostte wel erg veel van mijn energie en concentratie maar een begin was er.

Alice April Anderson

"Ik ga inderdaad misschien best even slapen." zei ik nog tegen Enrique en plofte neer op de stoel. Ik trok mijn benen op en viel al snel in een diepe slaap.

Enrique Emanuel Salvador

Zachtjes praat ik wat tegen Bella over dingen die er gebeurd waren sinds we allemaal in de villa zaten, misschien dat herinneringen zouden helpen.
Opeens komt een zuster met iemand aanlopen, ik kijk even op .. Een meisje die bijna twee druppels water op Alice leek kwam binnen gelopen.
Als ze opzij kijkt roept ze opeens enthousiast "Alice !" verbaasd blijf ik even staan.

Austin Miller

Ik pak mijn tas en loop richting school.
Uiteindelijk kom ik aan op school, onmiddellijk loop ik naar de kleedkamers van hiphop en kleed mij om. Daarna ga ik alvast opwarmen in de zaal.

Christabella Maria Martinez

In mijn hoofd had ik moeten lachen om sommige verhalen die Enrique vertelde, en op de manier hoe hij ze vertelde.
Opeens hoorde ik een vreemde stem Alice haar naam roepen, ik kon de stem niet thuis brengen.
En ik kon verdorie ook niet even overeind gaan zitten om te kijken wie het is.

Alice April Anderson

Ik schrik wakker en zie mijn zus staan. Is dit een droom? Ik geef mijzelf een kneepje. Nope... Dit is de werkelijkheid. "Alison ! Perché sei qui ? Ti ho detto che non volevo vederti !" zeg ik meteen met mijn typische Italiaanse accent. "Padre non è benestante , sta morendo . Il suo ultimo desiderio è stato quello di vedere di nuovo ..." antwoordt ze. Tranen schieten in mijn ogen. "Cosa ? A partire dal padre morto ?" Ik spring recht en loop op mijn zus af. Ze slaat haar armen om mij heen. "Waarom heb je nooit opgenomen als ik belde?" fluistert ze dan. "Jullie hebben mij achtergelaten bij oom en tante." zeg ik al snikkend. "Alice, mama had het beste voor met jou. Als je ergens niet akkoord mee was, kon je dat gewoon zeggen..." Ik kijk haar ongelovig aan. "Ga je mee?" vraagt ze dan hoopvol. Ik knik. Dan kijk ik Enrique aan, die mij vragend aan kijkt. "Mijn vader ligt op sterven en wilt mij nog een laatste maal zien..." Ik veeg de tranen weg. Het liefst van al zou ik willen dat Enrique mee kon zodat hij mij kon steunen. Maar wie ging dan hier bij Bella blijven? Ik kijk even naar Bella en dan weer naar Enrique.